De eerste maand van onze tweeling

Nadat onze kindjes naar de neonatologie werden gebracht werd ik naar mijn kamer gebracht. Omwille van de keizersnede was ik alles behalve mobiel en mocht ik in de rolstoel naar onze zoontjes gaan kijken. Voor mij toch liefst een gewone bevalling want zo een keizersnede is alles behalve ideaal. Het is achteraf meer afzien. Daar lagen ze dan op de intensieve afdeling, zo klein en zo fragiel. Ik hun mama sta daar naar hun te kijken terwijl verpleegsters hem verzorgen en hen troosten. Wat breekt mijn moederhart, het zijn wel mijn kinderen hoor! In de avond mocht ik gelijk eentje op de schoot en de dagen erna mochten we kangoeroeen, de baby werd dan met enkel de Pamper aan op ons bloot boven lijf geleg. Eentje bij mama en eentje bij papa.
Ondanks dat ze zo klein zijn doen ze het goed ze zijn maar heel even beademd en kregen enkel wat zuurstof bij in de eerste week en daarna deden ze het allemaal zelf en dat op 30 weken. Stilaan beginnen ze meer en meer bij te komen. Soms komen ze zelfs bijna 100gr op een dag bij. Ze doen het heel goed voor hun leeftijd volgens de artsen.
Emotioneel is het wel enorm zwaar om elke avond weer afscheid te moeten nemen om naar huis te gaan. We brengen in de ochtend onze oudste naar school en zijn dan in het Zks tot een uur of zeven om in de avond nog even met onze oudste bezig te kunnen zijn. Voor hem is het ook moeilijk om mama en papa zo weinig te zien. Gelukkig krijgen we steun van familie en vrienden. Maar de momenten dat je moet vragen of je je kind mag nemen lijkt zo raar want het zijn toch mijn kids. Maar de verpleegsters zijn er met alle goede bedoelingen en zorgen goed voor hun al ben ik soms wel wat jaloers want zij geven het eerste badje, het eerste flesje (ook al is het dan mijn melk), zij hebben hun eerst kunnen nemen. Het lijkt soms dat ik veel mis.

Na een tweetal weken zijn ze van de intensieve afdeling af en liggen ze met hun 2 op een kamer. Gemakkelijk voor ons zo samen met hun 2 en ja hoor ze lijken echt wel op elkaar!

Wanneer ik hun beide op mij kreeg voelde ik me heel even terug herenigd terug mijn 2 schatten bij mij, precies even zwanger. Oh wat had ik ze toch graag wat langer in mijn buik gehad , och ja het voornaamste is dat ze het goed doen.

Deze week na 5 weken mogen ze naar een ziekenhuis dichter bij huis. Het is dubbel want we zijn blij want praktisch is het een pak gemakkelijker maar gaan ze daar ook in goede handen zijn. De artsen zeggen dat ze er Medisch klaar voor zijn dus daar moeten we dan ook op vertrouwen. Ondertussen wegen ze rond de 2 kg dus ze doen het echt goed. Hopelijk mogen ze tegen het einde van de maand eindelijk mee naar huis!